Afgelopen week was ik te gast om te spreken en muzikaal te reflecteren op de Paul Cremers-lezing in het prachtige Zalmhuis te Rotterdam.
De insteek van deze lezing door dr. Machteld Huber ging over hoe een nieuw dynamisch concept te vormen van zorg naar zelfredzaamheid. Nu is de focus in de gezondheidszorg 96% op zorg en 4% op zelfredzaamheid. Dr. Huber liet interessante statistieken zien die gezondheid breder neerzetten dan alleen maar aan de hand van de fysieke gesteldheid. Er werd bijvoorbeeld naast de fysieke gesteldheid gemeten op psychische en sociale gesteldheid.

Dr. Huber verdeelde haar lezing in drie delen en na elk deel vroeg ze ons zittend aan ronde tafels (met fantastisch eten, overigens!) om te discussiëren over twee stellingen die ze poneerde. Ik ben natuurlijk geen bestuurder van een zorginsteling, maar ik was wel verwonderd over de manier waarop de aanwezigen spraken over patiënten en wat ze nodig hebben. Toen ik vroeg of dit over patiënten of over de organisatie zelf ging, waren de aanwezigen wat ontregeld.
“Natuurlijk over onze patiënten!”, zei een bestuurder. Dat deed me denken aan de culturele organisaties waar ik werkzaam ben. Het lijkt soms alsof we ons verschuilen achter onze patiënten en publiek om zelf niet te hoeven veranderen. Als je echt wilt veranderen, zul je als bestuurder moeten veranderen en opnieuw contact moeten maken met je personeel. Als je een gezamenlijke waarde kunt vinden in de verandering van zorg naar meer zelfsturing en eigendom met betrekking tot je eigen gezondheid, ben ik er van overtuigd dat je patiënten ook zullen veranderen. Ik noemde dat in eerdere blogs vaak communiceren vanuit het hoe en wat in plaats van Simon Sinek’s waarom. Verandering start immers bij jou!
Om verandering te voelen en dit te verbinden aan je medewerkers hebben we een menselijke factor nodig. Tientallen jaren communiceren we vanuit onze functie en skills en dragen bij vanuit onze menselijkheid. Laten dat eens omdraaien! Communiceren als mens en bijdrage vanuit je positie. Dan kunnen dingen veranderen! Menselijkheid kan raken, verbinden en inspireren en daardoor zullen zorgorganisaties veilige plekken worden voor patiënten. En culturele organisaties worden daarmee dynamische plekken voor publiek.
Dank aan Hélène Wüst voor de uitnodiging!
Andre Heuvelman